CD-recensie
© Aart van der Wal, mei 2025
Bach: Paasoratorium BWV 249 - Magnificat in D, BWV 243 Cantata Collective o.l.v. Nicholas McGegan |
Niemand kan, gemeten naar de feestelijke instrumentatie, de stilistische kenmerken en de tijdsduur de sterke verwantschap met Bachs wereldlijke cantates ontgaan. Misschien mist het daardoor de diepte van de Johannes- en de Matthäus-Passion. Daar komt nog bij dat het verhaal niet door de evangelist wordt verteld: de (korte) verhaallijn wordt uitsluitend gezongen.
Bachs Magnificat klinkt hier in de gebruikelijke versie in D-groot, dit in tegenstelling tot de veel minder gebruikelijke oorspronkelijke en meer uitgebreide versie in Es-groot. Het Cantata Collective onder leiding van Nicholas McGegan moet op deze nieuwe opname de concurrentie aangaan met een groot aantal sublieme uitvoeringen en helaas, dat blijkt voor dit ensemble een brug té ver.
Het Amerikaanse Cantata Collective werd opgericht in 2017 en is vooral actief in de San Francisco Bay Area, met name in de St Mary Magdalen Church in Berkeley. Het is het enige ensemble dat zich in die omgeving heeft toegelegd op de cantates van Bach. De concerten zijn gratis toegankelijk en trekken een breed publiek.
De Brit Nicholas McGegan (*1950) staat bekend als dirigent, klavecinist, fluitist en kenner van de historiserende uitvoeringspraktijk. Hij was 34 jaar lang artistiek leider van het Philharmonia Baroque Orchestra & Chorale, tegenwoordig als 'Music Director Laureate'. Daarnaast is hij vaste gastdirigent van het Hongaarse Capella Savaria.
Het begin van het Paasoratorium klinkt veelbelovend, met veel gejubel en zelf de nodige pronk en praal, maar het ontbreekt in het vervolg aan de vereiste precisie. Dirigent Nicholas McGegan toont zich in beide werken helaas niet een jongleur met klankkleuren, met bovendien onvoldoende grip op het ensemble. Tegenover de wel uitstekend geslaagde instrumentale soli staan de grof uitgedoste tutti, terwijl het in de balans tussen solozang en begeleiding herhaaldelijk wringt. De vocale soli klinken weliswaar fris en monter, maar er is soms te weinig diepgang en bezieling (zoals in de tenoraria 'Sanfte soll mein Todeskummer' BWV 249). De koorbijdragen in de meer complexe passages verlopen stroef en de stemvoering mist helderheid. Een toch wel teleurstellende uitgave.