CD-recensie
© Aart van der Wal, september 2016
|
Boven het jaarlijkse zomerfestival van de pianiste Martha Argerich in het mondaine Zwitserse Lugano hebben zich donkere wolken samengepakt. Het voortbestaan van 'Progetto Martha Argerich' (het Martha Argerich Project) staat op het spel nu een belangrijke sponsor, de Zwitserse bank BSI, zich heeft teruggetrokken. In een financiële wereld die wordt beheerst door ongebreidelde hebzucht, een volkomen uit het lood geslagen bonuscultuur, oplichting, geknoei en een waar spinnenweb van malversaties, is dit de zoveelste bank die tegen de lamp is gelopen. Het lijkt er inmiddels op dat de witwaspraktijken van BSI tot vervolging zullen leiden. In Singapore is de bank al van de lijst met 'merchant banks' geschrapt. De artistiek leider van het festival, Carlo Piccardi, beweert echter bij hoog en bij laag dat de aangetaste reputatie van BSI er niets mee te maken heeft: het besluit om met de sponsoring te stoppen zou al veel eerder zijn genomen. maar erg veel overtuigingskracht straalde hij daarbij niet uit. Hoe het verder ook zij, voor Martha Argerich en haar vrienden zijn de vooruitzichten ten aanzien van de voortzetting van het muziekfestival verre van rooskleurig. Niemand kon het beter uitdrukken dan de violist Ivry Gitlis (intussen 93!), de nestor van het festival, tijdens de slotavond in juni van dit jaar:
Vijftien jaar lang staat het 'Progetto' bovenaan de bescheiden lijst van de echt boeiende zomerfestivals, een waar feest voor zowel de bezoekers als de musici. Dat wordt in de opnamen weerspiegeld die Warner Music al jarenlang uitbrengt: 'Martha Argerich & Friends, Live from Lugano'. De grote kracht van het festival is dat de invloed van bemoeizuchtige impresariaten tot een minimum is teruggebracht en dat er een soort aanstekelijke vrijheid-blijheid heerst waarin zowel bekende als minder bekende muziek optimaal kan gedijen. En niet alleen de muziek: Argerich, die bij voorkeur niet alleen op het podium optreedt, weet zich omringd door gelijkgestemden die evenals zij op het hoogste niveau kunnen acteren en die in deze sfeervolle ambiance het beste van zichzelf geven. Dat is ook wat deze cd's steeds opnieuw bewijzen: dat er gewoon geen betere manier van muziek maken is, dat daar in Lugano alles volmaakt samenkomt, waar spiritualiteit en spontaniteit er vanaf spetteren en geen interpretatieve zee werkelijk te hoog gaat. Waarbij de programma's geen overdreven hoge drempel vormen, maar wel degelijk creatief zijn samengesteld, met tevens muziek in de meest uiteenlopende bewerkingen. Zoals vorig jaar, weer fraai door Warner opgenomen, met tussen de bekende bedrijven door meer dan een handvol bewerkingen naast werken van Ferdinand Ries, Joaquin Turina, Alberto Ginastera, Luis Bacalov en Philip Glass. Muziek die zich slechts mag afspelen in de periferie wordt dankzij de inzet van deze topmusici meer dan 'slechts' dat, zij groeit als het ware boven zichzelf uit door hun bezielende en gloedvolle spel. Alsof de vrienden er alles aan gelegen ligt om jegens hun muzikale vriendin Martha Argerich het beste artistieke been voor te zetten. Muzikale vriendschap die zich in klinkende artistieke munt laat uitbetalen. Een vriendschap ook die veel musici steeds opnieuw doet terugkeren naar Lugano. Het festival was dit jaar extra bijzonder, want toen vierde Argerich haar vijfenzeventigste verjaardag, temidden van onder meer de mezzo Cecilia Bartoli en de violiste Vilde Frang. Ook toen gaf Warner weer acte de présence, maar de vrees lijkt gerechtvaardigd dat het binnenkort afgelopen is. Doodzonde! index |
|