CD-recensie
© Aart van der Wal, oktober 2023
Nicholas Angelich - Hommage Klik hier voor het inhoudsoverzicht Erato 6054197676185 (7 cd's) |
 |
Erato/Warner heeft er méér dan goed aan gedaan om dit in muziek gevatte eerbetoon aan de vorig jaar overleden Amerikaanse pianist Nicholas Angelich uit te brengen. Niet alleen omdat het, maar ook omdat ze een fascinerend beeld geven van deze musicus op het podium, in plaats van, zoals we dat gewend zijn, uitsluitend in de studio.
In maart 2010 publiceerde ik op onze site een interview (klik hier) met de pianist, dat eveneens verscheen op Musicweb en het zelfs tot de Washington Post bracht. Het motto dat ik dit vraaggesprek had meegegeven kwam uit de mond van Angelich zelf: 'We should never lose our individuality in music.' Het leek hem immers op het lijf geschreven, getuige zijn vele eerdere en latere concerten en opnamen.
Deze Hommage toont opnieuw Angelich' veelzijdigheid als interpreet, al had hij voor de moderne en eigentijdse muziek verhoudingsgewijs minder oog en oor en beperkt zijn bijdrage zich op dit album tot wat feitelijk al lang en breed 'klassiek' is: Bartóks uit 1937 stammende Sonate voor twee piano's en slagwerk, Bergs feitelijk nog in de Laatromantiek wortelende, rond het Weense fin-de-siècle ontstane Pianosonate op. 1, en de zo veelkleurige muziek van Ravel.
Angelich was ook de pianist die graag met andere musici samenwerkte en zij met hem: hij stond ook bekend als zeer gewaardeerd kamermusicus. Daaronder de vele opnamen met de beide broers Capuçon: violist Renaud en cellist Gauthier, met de cellist Henri Demarquette, het Ébène-kwartet en als pianoduo met François-Frédéric Guy, Jean-Baptiste Fonlupt en Roger Muraro. Wat me dan tevens op de muziek van Olivier Messiaen brengt, want samen met Muraro gaf hij meerdere uitvoeringen van Messiaens Visions de l'Amen, zoals hij ook goede contacten onderhield met zowel de componist als diens echtgenote, Yvonne Loriod, bij wie hij aan het Parijse conservatorium had gestudeerd.
Zelfs met het spreekwoordelijke pistool op de borst zou ik geen keuze kunnen maken tussen de meest indrukwekkende vertolking(en) op dit muzikaal zo rijk uitgedoste album, of in welk stuk Angelich als interpreet (zijn techniek heeft sowieso nooit ter discussie gestaan) het best tot zijn recht komt. En misschien vergaat het u ook zo, wat dan tevens het nodige zegt over wat Angelich uiteindelijk toch was: een allround musicus die passie en energie paarde aan ragfijne sensibiliteit en lyriek, aan een overrompelende spontaniteit en spiritualiteitm en natuurlijk zijn nooit aflatend engagement. Een musicus ook die met zijn parelende spel en plastische sonoriteit zijn publiek ademloos deed luisteren.
Nicholas Angelich overleed op 18 april 2022 in een Parijs ziekenhuis aan de fatale longziekte die hem al jarenlang had geplaagd, Hij werd slechts 51 jaar oud. Een dag eerder was een andere bekende pianist hem voorgegaan: de Roemeen Radu Lupu. Op 5 september volgde de Duitse pianist Lars Vogt: drie geweldige musici in zo'n korte tijd.
In het cd-boekje is een ontroerend eerbetoon opgenomen van de hand van de Franse violist Gérard Caussé, waaruit dit fragment:
Toi en musique
Ton charme ineffable
Ton immense palette de couleurs
Ton toucher
Nous fûmes tous subjugués, délieusement, délibérément
envoûtés, par cette subtilité dont tu étais porteur...
Nicholas, tu nímposais rien, tu laissais agir
cette Magie, par Toi créée...