CD-recensie
© Aarnout Coster, april 2009
 |
Mahler: Symfonie nr. 2 in c - Symfonie nr. 10 in Fis (Adagio).
Elena Mosuc (sopraan), Zlata Bulycheva (mezzosopraan), London Symphony Orchestra en London Symphony Chorus o.l.v. Valery Gergiev.
LSO Live LSO0666 • 100' • (2 sacd's)
Gergiev geeft een zeer gedreven uitvoering van Mahlers grootse Tweede symfonie. Op You Tube zijn video fragmenten te zien van het eerste en het derde deel; daarin zien we een zeer beweeglijke Gergiev, dirigerend met ogen, armen en tremolerende vingers. Het is een beweeglijkheid die Mahler zelf als dirigent bij de Nederlandse première met het Concertgebouworkest in 1904 ook te zien gaf. Elisabeth Diepenbrock schreef op 15 oktober 1904 in haar dagboek:
‘Repetitie 2de Symphonie ’s avonds [...]. Het is wonderlijk Mahler op een repetitie te zien dirigeeren, hij geeft van alles aan en is van een levendigheid van bewegen die verbazend is. Zóó moet Beethoven ook gedirigeerd hebben.’
Gergiev, evenals Mahler, een ervaren operadirigent, weet het theatrale van deze symfonie bij uitstek tot uitdrukking te brengen, waarbij hij de dynamische aanwijzingen van Mahler nauwkeurig volgt en glissandi toepast voor accentuering à la Mahler.
Deze symfonie moet het hebben van de expressie van uiteenlopende, vaak heftige gemoedstoestanden, verklankt in een immense treurmars, een lieflijk intermezzo, een spookachtig perpetuum mobile, een lied van ingetogen vroomheid en een monumentale verkondiging van Apocalyps en opstanding. Zo ongeveer van donker naar licht, zoals Stephen Johnson het in het boekje noemt. Gergiev brengt deze Mahleriaanse ideeën overuigend tot klinken samen met het voortreffelijk presterende orkest en koor. Opmerkelijk is het snelle tempo in het derde deel (in ruhig fliessender Bewegung), maar het blijft exact en ritmisch. De mezzosopraan is met haar timbre en grote vibrato niet op haar plaats in het intieme ‘Urlicht’ – in het laatste deel doet zij het beter samen met de sopraansoliste.
Van de Tiende symfonie nam Gergiev alleen het door Mahler voltooide eerste
deel, Adagio, op in zijn programmering in Barbican Hall, waar de live
opnamen van zijn Mahler/LSO cyclus zijn gemaakt.
Gergievs evenwichtige interpretatie beklemtoont zowel de tragiek als het
modernisme van deze muziek.
De heldere opname heeft grote dynamische verschillen, met in het laatste deel van de Tweede symfonie een fraai gerealiseerd ‘Fernorchester’.