CD-recensie

 

© Siebe Riedstra, mei 2016

 

Scarlatti: Suite in G, K 13-124-125-144-454-470-284 - Suite in g, K 450-4-76-8-35-31-108-476 - Suite in D, K 435-140-32-491-490-397-278 - Sonate in E, K 206-322-135 - Sonate in F, K 518-213-6 - Sonate in a, K 175-296-61 - Sonate in D, K 443-208-29 - Sonate in G, K 260- deest in g-146- 427 - Sonate K 513

Claire Huangci (piano)

Berlin Classics 0300603BC 67' + 64' (2 cd's)

Opname: juli 2014, Sendesaal Bremen

https://www.youtube.com/

   

Op 23 juli 1757 overleed Domenico Scarlatti in Madrid. Twee jaar voor zijn dood gingen alle documenten en manuscripten van zijn hand verloren in de gigantische aardbeving die Lissabon in puin legde. Dat er toch nog 555 sonates bewaard zijn gebleven danken we aan het feit dat Scarlatti kopieën van zijn werken liet maken om ze in Italië te verspreiden. De beroemde castraat Farinelli fungeerde daarbij als postbode.

Domenico Scarlatti werd geboren in 1685, hetzelfde jaar als Johann Sebastian Bach. Samen zijn ze verantwoordelijk voor het beste wat er in die tijd voor toetsinstrumenten is gecomponeerd. Ze zullen elkaar niet hebben gekend - Bach werkte in Duitsland, Scarlatti in Spanje. Ook in hun componeren lijken ze niet op elkaar: Bach schreef in de strenge Noordduitse traditie, met de fuga als het hoogst bereikbare. Scarlatti leefde onder de Spaanse zon, en maakte graag gebruik van de hem omringende volksmuziek. In de behandeling van het klavier is er tussen de beide meesters een fundamenteel verschil. Het hoogtepunt uit het oeuvre van Bach, de Goldberg variaties, werd uitdrukkelijk geconcipiëerd voor een instrument met twee klavieren (manualen), terwijl Scarlatti uitsluitend voor éénmanualige instrumenten componeerde. Dat de pianisten vandaag de Goldbergs zowel als Scarlatti op een Steinway uitvoeren zegt meer over de kwaliteit van de muziek dan eventuele overeenkomsten in speeltechniek. Daarin was Domenico een groot vernieuwer: snelle repetities op één noot, flitsende parallelle passages in tertsen en sexten, grote melodiesprongen, en gekruiste handen - het zijn allemaal uitvindingen van Scarlatti.

De Amerikaans-Chinese pianiste Claire Huangci (1990) studeerde aan het Curtis Institute in Philadelphia. Aansluitende studies volgden in Duitsland, waar zij voor het label Berlin Classics opneemt. Voor haar tweede cd koos zij zonder aarzelen voor Scarlatti, na in haar studietijd vooral met Bach geconfronteerd te zijn geweest. Ze wilde naar eigen zeggen met Scarlatti eens wat anders dan de gebruikelijke selectie van favoriete sonates. Om de stukken een grotere onderlinge samenhang te geven heeft ze ze naar karakter, toonsoort en tempo gegroepeerd. Analoog aan de Franse en Engelse Suites van Bach, stelde ze zo drie zevendelige suites samen. Mozart stond model voor een vijftal driedelige sonates, waarbij het middendeel in een andere toonsoort staat dan de beide hoekdelen. De grote Scarlattikenner Ralph Kirkpatrick heeft al aangetoond dat Scarlatti zelf zijn sonates soms ook in groepjes van twee of drie componeerde, dus helemaal nieuw is het idee niet. Dat neemt niet weg dat Huangci's aanpak zorgt voor een uiterst boeiend geheel, dat zijn kracht in de eerste plaats ontleent aan de schitterende pianistiek van deze jonge soliste. Haar uitvoeringen zijn technisch perfect, met parelende trillers en een smetteloos vingerstaccato. Haar pedaalgebruik is uiterst smaakvol en terughoudend waardoor het lijnenspel kristalhelder is. Echt een cd om urenlang in de speler te laten zitten.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links