CD-recensie

 

© Aart van der Wal, mei 2016

 

Brahms: Pianoconcert in d, op. 15 - Ballades op. 10

Paul Lewis (piano), Swedish Radio Symphony Orchestra o.l.v. Daniel Harding

Harmonia Mundi HMC 902191 • 73' •

Opname: mei 2014, Berwaldhallen, Stockholm (op. 15); januari 2016, Teldex Studio, Berlijn
(op. 10)

   

De Britse pianist Paul Lewis (1972) mag zich rekenen tot de beste pianisten van zijn generatie. Zo behoort zijn Beethoven-cyclus (op deze site besproken) tot de beste in de catalogus, maar over zijn Brahms ben ik helaas iets minder enthousiast. Maar ik begin ditmaal bij de dirigent, Daniel Harding, die duidelijk te weinig in huis heeft om van deze Brahms echt iets bijzonders te maken. Teveel maniertjes, teveel op eigen koers, met frases die of op zichzelf staan of van weinig zorgvuldige afwerking getuigen, de onderliggende puls te zwak, de dynamiek te vrijblijvend en het momentum afwezig. Voeg daarbij het gekunsteld orkestraal duwen en trekken en het soms groezelig ensemblespel, en het pleit lijkt beslecht. Lewis had dus een betere dirigent verdiend, maar ook zijn spel valt wat mij betreft buiten de prijzen. Geen kwaad woord over zijn techniek (de gevreesde dubbeloctaven in het openingsdeel staan werkelijk als een huis), maar wat ik mis is een sterke betrokkenheid bij deze partituur. Zijn benadering is koel, afstandelijk, de lyriek te weinig uitgesponnen, de contrasten obligaat. Er gebeurt slechts weinig dat mij deed opveren. Dit is geen Brahms om echt van te (gaan) houden. Een probleem is zeker ook de in de Berwaldzaal in Stockholm gemaakte opname die een essentieel aspect mist: ruimte. Het laag is daarentegen wel ruimhartig, al zal niet iedereen daar blij mee zijn; en zeker niet wanneer men in het bezit is van goede luidsprekers.

De Ballades slaagden veel beter, mogelijk omdat Lewis zich kon onttrekken aan de ambivalente dirigeerstijl van Harding. Alleen op zichzelf aangewezen zet hij in ieder geval een uitstekende Brahms neer, waarin de poëzie volop aan haar trekken komt. Ook de opname (gemaakt in de bekende Teldex-studio in Berlijn) is aanmerkelijk beter geslaagd.

De discografische geschiedenis is rijk aan uitstekende uitvoeringen van het Brahms-concert. Denkt u maar aan Gilels/Jochum, Curzon/Szell en Kovacevich/Sawallisch. Vrij recent is er de combinatie Hough/Wigglesworth die zeer hoge ogen gooit (klik hier voor de recensie van de beide concerten). Lewis en Harding horen er in ieder geval niet bij.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links