CD-recensie

 

© Aart van der Wal, juli 2016

 

Beethoven: Vioolsonate nr 9 in A, op. 47 (Kreutzer) - nr. 4 in a, op. 23 - nr. 2 in A, op. 12 nr. 2

Lorenzo Gatto (viool), Julien Libeer (piano)

Alpha 240 • 74' •

Opname: Théâtre populaire romand, salle de musique, Le Chaux-de-Fonds (Zwitserland)

http://lorenzogattoviolin.com/projects/my-focus-on-beethoven/

   

Het klinkt nogal merkwaardig om dat uit de mond van deze twee grote musici te horen: dat het Gilles Ledure was, de directeur van het Brusselse Flagey (het voormalige omroepgebouw, na een ingrijpende renovatie weer in gebruik als studiocomplex, de Belgische pendant van het MCO in Hilversum), die hen in 2012 de suggestie aan de hand deed om daar alle vioolsonates van Beethoven uit te voeren. Het was een aanbod dat ze naar hun mening niet konden weigeren. Maar lag het tegelijkertijd niet voor de hand, zelfs voor het oprapen? Julien Libeer en Lorenzo Gatto kenden elkaar goed, hadden al diverse gezamenlijke optredens achter de rug, terwijl de Beethoven-sonates toch tot het kernrepertoire behoren van de meeste duo's, onverschillig of het 'vaste' dan wel 'losse'duo's betreft. Maar hoe het ook zij, deze cd bewijst dat beiden in Beethovens geniale domein vlekkeloos de weg weten, zich in de krochten van deze fantastische muziek als een vis in het water voelen en alleen al qua detailrijkdom zich met ieder topduo kunnen meten. Wat we hier voorgeschoteld krijgen bevat alle ingrediënten van een in mijn oren bijzonder geslaagde en zeker ook avontuurlijke Beethoven-vertolking, zoals daar zijn een fenomenale spanningsopbouw, expansieve vitaliteit, een rijpe, aristocratische rijkdom en een intense kleurengloed, zowel door de violist als de pianist. Dit zijn veel meer dan rake schetsen, hier ligt een gedegen plan waarin uiteindelijk alles samenkomt en waarvan de grondslag die van een volkomen overtuigende agogiek, perfecte intonatie en een superieur gevoel voor balans (de viool en de piano voeren afwisselend de boventoon) is. Dit zijn uitvoeringen die thuishoren in het topsegment. Dat wil wat zeggen als we bedenken dat al in de jaren vijftig van de vorige eeuw de enorme hausse aan complete opnamen van Beethovens vioolsonates geleidelijk op gang kwam, met het duo Wolfgang Schneiderhan en Wilhelm Kempff en Arthur Grumiaux en Clara Haskil als nog steeds toonaangevende baanbrekers.

Met het spel van de Belgische pianist Julien Libeer maakte ik al eerder uitgebreid kennis: zijn debuut-cd getiteld 'Lignes claires' (klik hier voor de recensie) herinnerde mij linea recta aan het spel van de grote Roemeen Dinu Lipatti. Toeval of niet, wie het spel van hen beiden vergelijkt stuit eerder op overeenkomsten dan op verschillen. Zo bezien is Libeers grote affectie voor Lipatti als musicus (en componist!) niet verwonderlijk. Ze stammen weliswaar uit een geheel ander tijdsbeeld, maar hun intenties lijken parallel te lopen, de eigenschappen van het spel van Lipatti en dat van Libeer gaan naadloos in elkaar over, alsof de tijd heeft stilgestaan. Julien Libeer is een reusachtig pianotalent. De violist Lorenzo Gatto kwam ik nog niet eerder tegen, maar hij schijnt al een zeer fraaie lezing op cd te hebben gezet van Beethovens Vioolconcert en Vioolromances. Als dat zo is kan de lijn met een gerust hart worden doorgetrokken naar deze drie vioolsonates. Goed ook dat er een geweldige pianotechnicus in de buurt was: Michel Brandjes zorgde ervoor dat het kristalheldere spel van Julien Libeer geen averij opliep door een matig presterende Steinway. De opnamelocatie komt me bekend voor: het 'Théâtre populaire romand, salle de musique', Le Chaux-de-Fonds, Zwitserland, zo staat het keurig vermeld in het boekje. Volgens mij is dat het zomers altijd bloedwarme bioscoopzaaltje waar Philips zoveel fantastische opnamen maakte, ondermeer met het Quartetto Italiano en het Beaux Arts pianotrio. Producer Aline Blondiau was er echter (gelukkig, denk ik dan) in januari en leverde een schitterende opname af.


index

Home  -  Actueel  -  Audio  -  Muziek  -  Video  -  Boeken  -  Links